โดนปรับครั้งแรก… วันซวย อะไรก็ช่วยไม่ได้

23 มีนาคม 2015

#วันสุดซวยแห่งชาติ

โปรแกรมของฉันวันนี้…

เที่ยว Berliner Unterwelten (Underworld Museum) หาของกินอร่อยๆ แล้วมาต่อแถวเพื่อเข้าชมคอนเสิร์ตตอนเย็นๆ

ออกจากโรงแรม ซื้อ Tageskarte ที่ตู้ขายตั๋วของสถานีรถไฟใต้ดิน ราคา 6.9 ยูโร

หลังจากนั้นก็เดินทางไปติ่งศิลปินที่โรงแรม (ไม่เจอศิลปินหรอกค่ะ แค่ไปถ่ายรูปกับโรงแรมให้เป็นเกียรติตามประสาติ่ง) Unterwelten Museum ที่สถานี Gesundbrunnen

เราไปถึงกันราว 11 โมงครึ่ง แต่กรุ๊ปเข้ามิวเซียมเริ่มตอนบ่ายโมง จึงมีเวลาเที่ยวเล่นอีกชั่วโมงครึ่ง เราจึงเดินเล่นเพลินๆ ไปยัง Alexanderplatz

ถ่ายรูปกัน นั่น นู่น นี่…

แล้วพอใกล้ถึงเวลา เราก็ขึ้นรถไฟกลับไปยังจุดนัดพบ

แต่ว่า…

ก่อนถึงที่หมายราว 2 สถานี พนักงานตรวจตั๋วเดินขึ้นมา

ฉันล้วงกระเป๋าเสื้อโค้ตหยิบตั๋ววัน แต่…

ไม่มี!!!

เฮ้ย!!! จะไม่มีได้ยังไง ก็ฉันใส่ไว้ในนี้แน่ๆ

กระเป๋าเสื้อโค้นค่อนข้างลึก ใส่ของสำคัญเช่นตั๋วรถไฟ ตั้งแต่วันแรกจนวันนี้ ยังไม่เคยมีอะไรหล่นหาย ออกจะล้วงออกมายากไปด้วยซ้ำ

ที่สำคัญ ฉันหมั่นคลำเช็คตั๋วในกระเป๋าอยู่บ่อยๆ (เพราะกลัวหายนั่นแหละ) และเมื่อกี้ตอนเดินลงสถานีรถไฟมา มันก็ยังอยู่

หรือจะเก็บไว้ในกระเป๋าถือ?

ฉันเปิดกระเป๋า แหกทุกช่อง…

พนักงานตรวจก็มอง เพื่อนก็เอาใจช่วย

สุดท้ายเราก็ลงสถานีต่อไปพร้อมกับพนักงาน

ฉันก็โวยวายว่าตั๋วหายไปไหน

เพื่อนก็ยืนยันว่าเราซื้อตั๋วมาพร้อมกัน

แต่พนักงานก็ต้องทำตามหน้าที่

เขาขอพาสปอร์ตไป แล้วจัดการปรินต์ใบเสร็จ

เงินปลิวไปดื้อๆ เลย… 40 ยูโร ค่าปรับ 6.9 ยูโร ค่าตั๋ววัน (ที่ใช้ยังไม่คุ้มด้วย เพราะขึ้นลง 2 ครั้ง = 5.4 ยูโรเอง)

พนักงานตรวจตั๋วบอกว่า “ถ้าคุณเจอตั๋วที่หาย ก็เอาไปยื่นที่สถานีพร้อมใบเสร็จนี้ แล้วจะได้เงินคืน”

แต่หายก็คือหายอ่ะ จะไปเอาคืนได้ยังไง

อย่างไรก็ตาม เวลาในตอนนั้น… บ่ายโมงห้านาทีแล้ว

แม่เจ้า!!! มิวเซียมนัดรวมกลุ่มกันบ่ายโมง!

ชิ*หาย! นี่เสียเงินไป 40 ยูโรฟรีๆ แล้วยังต้องเสียค่ามิวเซียม 11 ยูโรฟรีๆ แบบไม่มีอะไรกลับคืนเลยงั้นเหรอ!?

ก่อนอื่น รีบขึ้นรถไฟไปมิวเซียมก่อน

ถึงที่นัดหมายตอนบ่ายโมงสิบนาที รีบติดต่อที่สำนักงานกันอย่างร้อนรน

ขอโทษทั้งคนขายตั๋ว ทั้งเจ้าหน้าที่พิพิธภัณฑ์ไปนับสิบครั้ง

ปกติคนเยอรมัน นัดบ่ายโมงก็คอบ่ายโมงเป๊ะจริงๆ

ทำเสียชื่อคนไทยมั้ยล่ะเนี่ย เซ็งจริงๆ

ดีนะที่เพื่อนที่ไปด้วยเป็นฝรั่ง ไม่งั้นอาจโดนมองเหมากันทั้งประเทศ

อย่างไรก็ตาม เจ้าหน้าที่มิวเซียมคงเห็นเราท่าทางเดือดร้อนจริงๆ เลยเป็นฝ่ายบอกให้ใจเย็นๆ แล้วติดต่อให้เจ้าหน้าที่ด้านในอีกคนออกมารับ

ค่อยยังชั่ว…

นี่ถ้าชวดกิจกรรมนี้อีก เท่ากับหายไปดื้อๆ เลย 50 กว่ายูโร

เกิดมาไม่เคยผลาญเงินโดยสูญเปล่าขนาดนี้

จ่ายอะไรแพงๆ ทีก็คิดแล้วคิดอีก รอบคอบสุดๆ

รู้สึกโง่ รู้สึกแย่

นอกจากเสียเงินแล้ว ตอนที่ถูกเอาพาสปอร์ตไปลงข้อมูลปรินต์ใบเสร็จ ยิ่งรู้สึกเจ็บใจหนักกว่าเก่า

ปกติฉันไม่เคยเบี้ยวค่าโดยสารใดๆ เลยนะ (ถ้าไม่ใช่เหตุสุดวิสัย เช่น ตอนอยู่มิวนิค เครื่องออกตั๋วบนรถรางเสีย 1 ครั้ง และตอนไปโปแลนด์ขึ้นรถรางผิดโบกี้ (ดันขึ้นโบกี้ที่ไม่มีเครื่องออกตั๋ว) 1 ครั้ง)

เคยมีคนชวนเบี้ยวค่ารถ ฉันก็ค้านตลอด ฉันไม่ยอมเที่ยวแบบขี้โกง

ฉันเคารพกฎหมายของประเทศที่ไป และเคารพเงินภาษีของคนที่นั่นเสมอ

แล้วนี่อะไร… จู่ๆ ตั๋ววันที่ซื้อไว้หายไปดื้อๆ

40 ยูโร กินอาหารได้หลายมื้อเลยล่ะ เซ็งมาก

เพื่อนของฉันก็แอบกระซิบว่า ที่ฝรั่งเศสถ้าไม่มีตั๋วก็แค่จ่ายค่าปรับ ไม่เห็นขอพาสปอร์ตไปลงบันทึกเลย

เครียดหนัก นี่ชื่อของฉันจะถูกบันทึกอะไรแย่ๆ ที่นี่รึเปล่า? คนไทยยิ่งขอวีซ่ายากๆ อยู่

แต่คิดๆ ดู เขาขอพาสปอร์ตเราไปบันทึกก็ถูกแล้ว เป็นหลักฐานว่าพนักงานจะไม่ทุจริตในภายหลัง

และนี่คือประสบการณ์และสิ่งแปลกใหม่ที่ได้มา ทั้งที่ไม่เคยอยากได้

สีขาวคือใบเสร็จค่าปรับ ส่วนสีชมพูคือตั๋วเฉพาะกิจ สำหรับขึ้นรถได้ภายใน 2 ชั่วโมง (เอริ่ม… 2 ชั่วโมง? แต่ที่หายคือตั๋ววันนะ!!!)

*** Please do not get me wrong from the picture! I DID buy a day ticket, but it disappeared without awareness right before controllers got on the train. I tried hard to find the ticket, but it was completely gone. My friend insisted that we bought the ticket together in the morning, but you know, it was certainly useless. That is why I got fined! WHAT A BAD DAY EVER! I always buy the ticket, always make everything right! And I have always been caution to my tickets, but the controllers appeared on the day I lost it and I did not even know that I lost it! What a good timing for the bad luck! ***

คิดแล้วก็รู้สึกไม่แฟร์อย่างบอกไม่ถูก ในเยอรมนี มีคนเบี้ยวค่าโดยสารมากมาย แต่ไม่เคยถูกจับได้ เพราะคนไม่มีตั๋ว พอเห็นคนตรวจก็รีบลงหรือหลบไปโบกี้อื่นได้ทันอยู่แล้ว แต่คนที่ไม่รู้ว่าตั๋วตัวเองหาย กว่าจะรู้ตัวคนตรวจตั๋วก็มายืนทวงอยู่ตรงหน้า ทั้งที่จ่ายเงินและขึ้นรถมาอย่างมั่นใจ

ความยุติธรรมอยู่ตรงไหน ฮือๆๆๆ

ที่สำคัญ ร้อยวันพันปีไม่มีวี่แววพนักงานตรวจตั๋ว แต่คนมันจะซวยไง เลยตั๋วหายวันที่มีคนตรวจ หรือจะพูดอีกอย่างคือ คนตรวจดันขึ้นมาวันที่ตั๋วหาย (แล้วยังไม่รู้ตัว) พอดิบพอดี

เอาเถอะ จะว่าไปเวลามายุโรปฉันก็กินเนื้อสัตว์ไปเยอะเหมือนกัน เจ้ากรรมนายเวรของฉันที่นี่คงจะเยอะไม่น้อย พอสบโอกาสเอาคืนได้ ก็รีบเอาคืนแบบไม่ให้ฉันตั้งตัวเลยก็ว่าได้

งั้นที่สูญไปก็ถือว่าหมดเวรหมดกรรมแล้วนะ เจ้ากรรมนายเวรจะยอมรึเปล่าไม่รู้ ฉันตู่ของฉันแบบนี้แล้ว หึหึหึ #เชิดใส่

ฉันยังจำคำพูดของพนักงานตรวจตั๋วที่ปรับฉันไปได้ดี เขาบอกว่า ถ้าฉันเจอตั๋วให้เอาไปยื่นพร้อมใบเสร็จที่สถานี แล้วจะได้เงินคืน เขาพูดแบบนี้ถึง 2 ครั้ง!

ฉันเลยนึกเจ้าเล่ห์ขึ้นมาบางอย่าง…

จริงด้วย งั้นถ้าเอาตั๋วเพื่อน (ที่เข้าเครื่องตรู๊ดมาเวลาเดียวกัน) ไปลองยื่น ก็น่าจะได้เงินคืนรึเปล่า?

หลังจากเสนอไอเดียกับเพื่อน ก็ลองลงมือทำดู

วันรุ่งขึ้นฉันไปที่สถานี Zoo. ใกล้บ้าน พนักงานบอกฉันว่าให้ไปที่ BVG สาขาใหญ่ แต่ฉันจะไม่ได้เงินคืนหรอกนะ ถ้าไม่เชื่อก็ลองไปถามที่นู่นเองเถอะ

แล้วเรื่องอะไรฉันจะเสี่ยงเสียค่าเดินทางไปอีกแบบสูญเปล่าล่ะ เลยอธิบายให้ทางโรงแรมฟังว่าเกิดเรื่องราวแบบนี้ แล้วตอนนี้ฉันเจอตั๋วของฉันแล้ว ฉันจะไปรับเงินคืนได้รึเปล่า

พนักงานโรงแรมใจดีมาก เขาเองก็บอกว่าไม่แน่ใจ แต่จะโทรไปถามให้ ว่าแล้วก็คว้าหูโทรศัพท์โทรไปถามให้เลยจริงๆ พร้อมกับเป็นล่ามให้อีกด้วย คือปลื้มน้ำใจของพนักงานโรงแรมนี้มาก (กรุณากลับไปอ่านเอ็นทรีโรงแรมได้นะคะ)

สรุปว่า… ต่อให้หาตั๋วเจอ ฉันก็จะไม่ได้เงินคืนค่ะ พนักงานตรวจตั๋วคนนั้นให้ข้อมูลผิดมาแล้ว

ดีนะ ที่ไม่ถ่อไป…

คราวหน้าคราวหลังจะใส่ตั๋วไว้ในกระเป๋าตังเลย ต่อให้ดึงออกมาใช้ช้าหน่อยเวลาขึ้นรถบัสก็คงต้องยอม

.

เรื่องซวยๆ ของวันยังไม่หมด แค่ไม่แย่เท่าเรื่องนี้

จะว่าไป วันที่ฉันไปเจอน้องบิลทีไร มีแต่เรื่องซวยตลอด… 4 ปีก่อนตอนไปตามที่โตเกียวก็ซวยเหมือนกัน

เท้าความวิบากกรรมก่อนเจอน้องบิลครั้งแรก

เท้าความวิบากกกรรมก่อนเจอน้องบิลครั้งที่สอง (ต่อเนื่องจากเอ็นทรีนี้)

โชคชะตาคงไม่อยากให้ฉันไปเจอนางสินะ…