13 พ.ค. 2014 ณ สถานี U Möckernbrücke…
ฉันเดินขึ้นมาที่ชานชาลา รอรถสาย U1 เพื่อไปโรงเรียน กว่ารถจะมีก็อีกตั้ง 7 นาที
กระเป๋าซึ่งมีหนังสือเรียนอยู่ หนักอึ้ง จึงเดินไปหาที่นั่ง
บริเวณเก้าอี้ซึ่งเรยงต่อกันบนชานชาลา เป็นซอกหลุบเข้าไปด้านใน เพื่อให้ไม่เกะกะคนที่ยืนรอรถ แต่ขณะนั้น ด้วยความที่รถคันที่แล้วเพิ่งออกไป จึงไม่มีใครยืนรอรถอยู่เลย
ฉันกำลังทิ้งตัวลงนั่ง ทว่ารู้สึกแปลกๆ เหมือนมีใครบางคน หรืออะไรบางอย่างขยับตัวเล็กน้อยอยู่ตรงมุมหนึ่งของเวิ้งที่นั่ง
เพราะฉันคิดว่าไม่มีใครอยู่ตรงนั้นเลย
จึงหันไปมองด้วยคิดว่าอาจเป็นคนล้มป่วย บาดเจ็บ หรือวิญญาณเจ้าที่
แต่ที่ไหนได้…
ให้เป็นวิญญาณเสียยังดีกว่า
เพราะสิ่งที่อยู่ตรงมุมไม่ไกลจากฉันนั้น เป็นชายรูปร่างผอม ผมยาวสีทองยุ่งเหยิงมัดอยู่ตรงท้ายทอย นั่งยองๆ หันหลังออกมาข้างนอก กำลังหลบมุมทำอะไรบางอย่าง
ฉันมองลอดใต้แขนเขาไป จึงเห็น
เขากำลังจุดไฟแช็ก อีกมือมีแผ่นฟอยล์ซึ่งมีผงสีขาวอยู่ข้างบน
เสพโคเคนกันบนชานชาลาเลยงั้นรึ !!!
เพื่อความปลอดภัย ฉันรีบลุกจากเก้าอี้ทั้งที่เพิ่งหย่อนก้นได้ไม่นาน
ชายผมสั้นอีกคนเดินสวนมา เขาเดินมาหาฉันอย่างจงใจ
แล้วพูดว่า “สวัสดี สบายดีมั้ย”
ฉันคิดว่าเขาแปลกๆ แต่ก็ทักเขากลับไปอย่างสงบนิ่งและไม่หวาดหวั่นว่า “สวัสดี”
แล้วรีบเดินหนีออกมา ก่อนแผ่รังสีอำมหิต “อย่ามายุ่งกับฉัน”
หลังจากพ้นตรงนั้นมา ฉันก็เหลียวหลังไปมอง
ชายคนนั้นกำลังเดินไปหาไอ้หนุ่มโคเคน
ฉันสันนิษฐานว่าเขาคงรู้จักกัน
ฉันสันนิษฐานว่าชายที่มาทักฉันคงคิดว่าฉันรู้จักไอ้หนุ่มโคเคน
ฉันสันนิษฐานว่า หรือไม่ชายคนนั้นคงทักทายเพื่อกลบเกลื่อนหรือดูเชิงไม่ให้ฉันกระโตกกระตาก แต่ฉันไม่ได้แสดงท่าทีหวาดกลัว ทำเหมือนไม่ได้ใส่ใจอะไรมากมายนัก เขาจึงหน้าเจื่อนไปเล็กน้อยตอนที่ฉันเดินหนี
โชคดีตรงชานชาลามีคนมายืนรอรถมากขึ้นแล้ว
และโชคดีที่รถมาแล้ว
เหตุการณ์นี้ทำให้ฉันอึ้งมาก
ที่เยอรมนี… ในเบอร์ลิน… ในที่สาธารณะ… กลางวันแสกๆ… มีคนเสพโคเคนอย่างไม่อายฟ้าดิน
อยู่เมืองไทย… ประเทศที่ใครๆ ก็นึกถึงยาเสพติด แต่ก็ไม่เคยเห็นคนเสพโคเคนกับตาแม้ในที่รโหฐาน
อึ้งจริงๆ
โชคดีที่ปลอดภัย
พอไปถึงโรงเรียน เล่าประสบการณ์นี้ให้คุณครูฟัง ได้เรียนศัพท์ใหม่จากการเล่าเพียบเลย 🙂
neorosification 